ne çok işim var benim be! sanki hiç bitmeyecek; ölüp gidicem, koca bir -yapılacaklar listesi- kalacak arkamda... işlerimi sıraladığım, kafamda toparladığım, hakkında notlar aldığım, uğrunda dertlendiğim kadar yapmaya harcasaydım vaktimi, oldukça kısa olurdu listem sanki. işin kötüsü liste kabardıkça, umutsuzluğum artıyor, her geçen günle liste kabarıyor ve ben gittikçe umursamaz oluyorum listeyi. yazıp yazıp yapılacak işleri kağıtlara, tıkıyorum oraya buraya. daha az vicdan azabı duyuyorum galiba böyle olunca. en azından bilincindeyim ne çok işim olduğunun gibicesine. ne bileyim öyle işte...
bu pazartesi bir heves başladım listemin ucundan, koca karıların rejime başlaması gibi. anneme web sayfası yapma girişimlerinde, taslağı koyup ortaya, vereceği içeriği bekleme moduna girdik mesela. sonra bisikletimi tamir ettirdik. bunların ikisi de tabii turgay'la. ha bir de gece kışlıklarımı çıkarttık, o da bekleyen bir işti ne de olsa. ödevlerle de uğraşıyorum biraz biraz, pazartesi, salı okuldaydım 12'ye kadar, bu akşam da calismayi planliyorum hatta. ha bir de dişçi randevusu aldım yarına, dişlerim ağzıma dökülmezden evvel gitmeyi başaracak gibiyim. dur bakalım, listeye devam etmeyi daha ne kadar becereceğim...
geçen öğlen bingo yaptım restoranın birinde. nasıl mı? anlatayım.
Gonca kışa, "kış kış" demiş, ama anlaşılan dinlememiş. Yapacak bir şey yok gibi görünüyor. Üstelik hemen bugün Ankara'da kar bekleniyor. Ayağımda bezden converse'ler, sırtımda yün hırka, geliyor ama ben de pek hazır değilim kışa. Üstelik fiziksel koşullarımın dışında, psikolojim de müsait değil daha...
insanın "ne harika" bir çift yorumu yaptığı, "ruh ikizi" dedikleri bu olmalı gözüyle baktığı çiftin boşandığı haberi, bizim gelinlik kızı evlilikten korkutmaz mı? o kız sevgilisine, -boşanmak istemiyorum, o yüzden evlenmeyelim- demez mi? esas oğlan, 3 gün evvel, akşam sinemaya gidelim mi havasında, -yarın evlensek ya- diyen bu kızı dengesiz bulmaz mı? bas git kızım başımdan, bela mısın demez mi? bizim kızın düğün hayalleri gerçekleşmez, düğün pastası salona gelmeden bölünmez mi? hay allah...
ne çok işim var benim be! sanki hiç bitmeyecek; ölüp gidicem, koca bir -yapılacaklar listesi- kalacak arkamda... işlerimi sıraladığım, kafamda toparladığım, hakkında notlar aldığım, uğrunda dertlendiğim kadar yapmaya harcasaydım vaktimi, oldukça kısa olurdu listem sanki. işin kötüsü liste kabardıkça, umutsuzluğum artıyor, her geçen günle liste kabarıyor ve ben gittikçe umursamaz oluyorum listeyi. yazıp yazıp yapılacak işleri kağıtlara, tıkıyorum oraya buraya. daha az vicdan azabı duyuyorum galiba böyle olunca. en azından bilincindeyim ne çok işim olduğunun gibicesine. ne bileyim öyle işte...
