Her şey beklenti meselesi aslinda… Mutlulugumuz beklentilerimizin pencesinde.

Bi filme giderken ne cok sey beklersek, begenmeme ihtimalimiz o kadar yuksek olmaz mi? Memnun olmayacagizdir ciktigimizda, oysa bundan cok daha uyduruk bir filmde ne de cok eglenmistik. Ama unutmamak lazim o filme oylesine gitmistik…

Markalar vardir, unluler vardir, mekanlar vardir ustun performans bekledigimiz. 1 ay bekledim Deja Vu filmini, hayal kirikligina ugradim, Grange’in tum romanlarindan sonra Tas Meclisi’ni okudum aradigimi bulamadim, yazan Grange olmasaydi, severdim muhtemelen kitabi. Aldigim puma’lar bekledigim kadar rahat cikmadi. Simdi sayip sovuyorum en rahatsiz ayakkabim buymus gibi. Oysa degil… beklentim tum sorun.

Ne onundeki gunden cok sey beklemeli insan, ne onundeki yildan, ne bi tatilden, ne egitimden, isinden, ne de cevresindeki insanlardan, hatta kendinden bile cok bi sey beklememeli, sanirim boylece daha mutlu oluruz. Dusunuyorum, ben mutlu biriyim, oldukca mutluyum, tokezledigim zamanlar oluyor mutluluk konusunda, iste onlar da tam olarak fazla beklentiden kaynaklaniyor.

Bi kiz arkadasim olmustu, dost bilmistim kisa zamanda, canimdan biri saymistim, olesiye guvendim, kazigimi yedim oturdum. Hatta oturamadim, ne oturmasi ayakta bile duramadim, yikildim. o gunlerde mutsuzluk benden sorulurdu…

Sadece dostlarda degil mesele, sevgililerde de gecerli. Deger veriyorsun, veriyorsun, veriyorsun. Fedakarlik yapiyorsun. Sevgini gostermek icin cirpiniyorsun. Benzer seyler bekliyorsun, bi bakiyorsun, sen kosup gecmissin onu, hatta tur bindirmissin, o kadar da onemli dilsin onun icin. Halbuki ondan beklentin bunlar olmasa, soyle haftada bir denk gelirse gorusseniz. Fazla arayip baymasaniz, rahat bi iliski olsa aradiginiz. Ne de guzel olacak hayat. Yillarca boyle iliskiler yasadim, keske hala ayni seyi ariyo olsaydim…