Henüz 30'una varmadan "yaşlanmak" sözcüğü komik duruyor aslında insanın ağzında, ama şimdi söyleyeceğim olsa olsa yaşlanmaktan oluyor gibi geliyor bana. Yaşlandıkça müsamaham azalıyor sanki, huysuz arkadaşlara, mızmızlıklara, saçmalamalara katlanamaz oluyorum. Etrafımda neşeli, uyumlu, enerjik, mantıklı, keyifli insanlar istiyorum... Gün gelir yaslar başımızı omza ağlarız o ayrı, ama gün gözyaşını getirdiğinde, sıkılır bunalırız gün onu gerektirdiğinde. Ama durduk yerde hayatın güzelliğini görmemek niye?