"Sen yüreğini korumaya bak, Bir yanın çocuk kalsın bırak, Ne olur gel, Bildiklerini unutarak. Sen saflığını gözden sakın, Dursan da günaha yakın. Ne olur gel, Bildiklerini unutarak. Hadi gel gülümse, Hele kalbine yol ver, Değişir değişmez, Sen onu düşünme. İyiye hayra yor, Bu hayat zaten zor, Bir de sen ekleme, Oturup bekleme, Bir ucundan sen tut bir ucundan ben" diyen şarkıyı bulup, yazdığında sözlerini sana, seni çözmeye başladığını anlarsın. Çocuk yanını, saflığını, günaha yakınlığını ve korkularını görmüştür o...

Pek de korumayı başaramadığın yaralı yüreğini, açarsın sonunda ona. Ancak -kalbine yol vermek- o kadar da kolay değildir, çünkü senin "sevmeye engel evcil acılar"ın vardır. -Bildiklerini unutmak- zor ama şarttır... Sonunda -düşünmeme- fikri yatar aklına ve -iyiye hayra yorup- devam etmek yola. Haklıdır, anlamsızdır oturup beklemek, ne de olsa "bekledin de ne oldu?" dese biri, verecek cevap bulamazsın. Bir kenara itip eski defterleri, tutarsın bir ucundan yenisini...