perşembe 17:38, okuldayım, ders çalışmaktayım. sonuç: okul açıldı...

ya bir gün huzur, kara bir bulut gibi üzerime çöker; durgunluk iki eliyle yakama yapışırsa. ya katı kurallar listesi boğazımı sıkar; tam kaçacakken, aşkım ayaklarıma dolanırsa. yeni evim, kafese; sevdiğim, polise dönüşürse. anne olmak için çocuksam daha, oyuncaklardan sıkıldığım gibi sıkılırsam ondan da. bir başkasının yarısı olacak kadar, tam değilsem henüz. "katlanmak" fiili arada kapımı zorluyor ve ben onu almamak için hayatıma zorlanıyorsam. düzen değiştirmeyi hiç sevmiyor, bozuldukça düzenim, iyi ya da kötü olduğunu umursamadan, uykusundan uyandırılmış gibi huysuzlanıyorsam. ya ben bu işi beceremeyeceğimden korkuyorsam...

ailecek kağıt oynarız.
pelin ailenin kızı sayılır, onu da oyuna alırız.
geçen gün ise babam ilk defa bir erkek arkadaşımla kağıt oynadı.
yoksa onu da mı aileden saydı :)

Bugün annemin aldığı mor küpelerimi taktım... Annemi, mor rengi ve sevdiğim renklerin sevdiklerim tarafından bilinmesini seviyorum.

Bürokrasi: mecaz Devlet kurumlarında kırtasiye işlerini öne sürerek işlemleri zorlaştırma.

ve ben bürokrasiden nefret ediyorum. seven yoktur illaki ama benden daha rahat katlanabilenler vardır diye düşünüyorum. Benim nevrimi döndürüyor kendisi. Meseleyi insanların aptallıklarına, aptallıklarını da kafalarına bağlıyorum. ve hemen oracıkta yalnızca aptalca şeyler üretebilen kafalarını patlatıp, kıvrımsız beyinlerini gözler önüne serme isteğiyle doluyorum.

pazaretsi sendromu var biliyorum ama bir düşünün, pazartesi aslinda herseye yeni bir baslangic yapma fikri icin iyi bir gun di mi? insana kendini iyi hissettiriyor sanki. haftalardir erteledigin işi bu hafta yapabilirsin iste. rejime baslayabilirsin. bir türlü bulusmayı beceremediğin arkadaslarinla bu hafta bi sinema ayarlayabilirsin. önundeki temiz, dokunulmamis zaman dilimini gorup yeni ödevine motive olabilirsin. ustelik haftada bir sıklıkta gelmesi de oldukca iyi:) ne guzel sey su pazartesi :D

sıkıntı basınca, huzurum kaçınca, sinirim tepeme çıkınca, kalbim bozuluyor. -gel kendine, yoksa sıçarım ağzına- dercesine saçma sapan bir ritmle ve hızla çarpıyor. bir ağrı saplanıyor belime, sivri uçlu demir bir çubuk omurlarımı parçalayıp içeri giriyor, çıkıp çıkıp yeniden giriyor gibi geliyor. ve başım, elektrikli bir testereyle, onu kesip atmanın en mantıklı çözüm olduğunu düşündürecek kadar çok ağrıyor... ya öfkeme hakim olmayı öğreneceğim, ya işkence çekeceğim. (...) sanırım öfkeme hakim olmayı öğrenemeyeceğim ve kendime işkenceye devam edeceğim...

bir yaz daha geçer ömürden, bir yaz daha gönülden... vedalaşılır denizle, küsülür güneşle.
yaz terlikleri dolaba, anıları rafa kaldırılır. sonbahar merserize kazak misali alınır omuzlara; giden yaz, bilmez aşkımı, sonbaharı kıskanır.

sonbahar gelir, hoş gelir, ley ley lümü lümü ley,

ayları yaşanmamış gelir, lüm lüm güzel gel bize...

onunlayken dünyanın bütün güçlüklerine göğüs gerebilir, akşam kollarında huzuru yeniden bulabilirim sanki...

arabamı seviyorum, iyi ki var, iyi ki hep oldu,

canım arabam, cicim arabam,

tabii bir de sağolsun babam :)

Not: Fotograf Tidwell Family Blog'dan...

tatildeydim, geldim. hemencik de iş başı yapıverdim. bıraktığın deniz, kum, dalga, güneş, çeşit çeşit yemek, bin bir türlü içki ve çalışmamak olsa da, ankara'nın tadı bir başka...

yeni kayıtlar var bugün okulda, cıtır cıtır bebeler geliyor, kimisi ukala, kimisi candan, kimisi hayran. seviyorum ögrencileri... bir tanesi üniversite tanıtım günlerinde benimle konustugunu söyledi, annesi yanındaydı, nasıl anlattıysa, annesi bile bildi beni. birinin üniversite, bölüm seciminde bir katkım olmus olmasi bir tuhaf aslinda, benim bugün burda olmam da bir hocanin bir cümlesinin sonucudur ne de olsa. o gün benle konusmasaydi da, tercihi bu yönde olur muydu acaba? umarım hayırlısıdır bu senin icin güzel kız... umarım, en güzel gunlerini bu kampüste yasarsin, belki askını bu sıralarda bulursun, mezun olup en iyi işlere girersin...