Kafam yavaş yavaş basıyor evlendiğimi, evlilik damarlarımda dolanmaya başlıyor; bense cicim aylarından sıyrılıyor, koca bir ömrü paylaşacak olma hislerine bürünüyorum.

Evliliğimizin ilk ayında kocacım olmadan Çeşme'ye tatile gitmiştim, pek de dokunmamıştı onsuz kalmak, ama geçtiğimiz hafta sonu o İstanbul'dayken öylesine garip geldiki onsuz yatağa girmek, ona sarılmadan uyumak; halime şaşırdım.

Geçen hafta içindeyse, ertesi gün yapmak zorunda olduğum Ankara turu gereği Google Earth'u karıştırıp kendime yol bakarken, kıyamadı kalktı TV başından, geldi yanıma, sıkıştı benle bir koltuğa ve tarif etti yolları saatlerce gecenin bir yarısı.

Demin ise bozulan faremi unutmayıp, onu getir de tamir edeyim diye hatırlatma postası yolladı...